Życie jest nie tylko dane, ale i zadane. Ważne jest to, gdzie się rodzimy i wychowujemy. Ale jeszcze ważniejsze jest to, co z tym robimy. Własne życie należy wziąć na swoje barki, a nie oglądać się na innych. Jako dzieci mamy w sobie niezwykłą żywotność. Chce nam się żyć, działać, uczyć i wygrywać. A jak to było z Karolem?
Kolega Karola: Fakt, że w niektórych klasach siedzieliśmy razem, powodował, że odrabialiśmy lekcje razem, zawsze w domu Lolka, w kuchni, do której wchodziło się z wewnętrznego balkonu na I piętrze. Ta wspólna praca dawała mi osobiście bardzo dużo. Karol był niezwykle solidny i systematyczny w nauce i to mi się udzielało. Choć daleko mi było do niego. Odrabialiśmy wszystkie lekcje zadane na następny dzień - i te
ważne, i mniej istotne. Zawsze uczyliśmy się materiału z ostatnich lekcji. Po przepracowaniu każdego przedmiotu Lolek wychodził do drugiego pokoju i i stamtąd po chwili wracał. Kiedyś drzwi były niedomknięte i zauważyłem, że Lolek modli się na klęczniku...
Relacja obserwatora: Wojtyłowie prowadzili bardzo uregulowany tryb życia. Rankami chłopiec szedł do szkoły, później był obiad w restauracji Banasia, następnie miał dwie godziny czasu wolnego (piłka nożna, biegi, a w deszczowe dni ping-pong w Domu Katolickim obok kościoła). Po południu odrabiał lekcje, jadł kolację i szedł na przechadzkę z ojcem. Obaj lubili piesze wędrówki i większość dni świątecznych (po kościele) spędzali na włóczędze po okolicach Wadowic.